...o an hiç inanmadığım Allah’tan o kopek adına özür diledim.

31 Mayıs şaşkınlığı devam ederken, 1 Haziran günü iki saatlik uykuyla tekrar atıyoruz kendimizi sokağa… Arnavutköy’den Beyoğlu’na, boğaz temiz, rüzgarlı, gün aydınlık nedense bir sevinç var içimizde, sanki su kaçan kulağımız o an açılmış yeniden duymaya başlamışız…

Yerimiz Sıraselviler, “Hadi!” diyor arkadaşım… Hemen maskemi indirip Alman Hastanesine doğru yürümeye başlıyoruz ve elbette gaz geliyor… “SAKİN!” “SAKİN!” sesleri arasında ağır ağır geriye yürürken düşünmeye başlıyorum… Havada biber havası var, ağzımda bal gibi bir maske, oh diyorum ya sanki her şey oyun gibi… İleriye doğru yürü, biberi çek, omuzlar dik, yavaş yavaş gerile… Sonra bi daha, sonra bi daha… 

Yıllar önce bir reklam vardı “Bana bi daha aşık olmalısın, sonra bi daha, sonra bi daha!” Evet böyle saçma şeyler gelir aklıma işte… Sonra bir daha yürüyoruz…

Sokak boş, Alman Hastanesinin önünde Toma… Sokağın kenarına dikildik, burnumuzun dibinde o tuhaf alet, hani bir gün önce beyaz t shirtlü arkadaşımızı yere seren garip şey… Şimdi, beni de hatta bizi de alıp savurabilecek kadar yakın… Tamam savursun… Havada biber… Tamam yaksın…

Köşede öylece dururken, toma, arkadaşım ve ben birden polisler çoğalıyor… Nasıl öyle çoğalıyorlar anlayamadan ilk defa ürktüğümü hissediyorum… O garip Toma’dan değil, havadaki gazdan değil cinsimden korkuyorum… İnsanı görünce kaçıyoruz ilk gördüğümüz binada nereden baksan on – on beş kişiyiz apartman boşluğunda… Zaten  o  an orada değiliz, çıplak kalmış en insani halleriyle köşeye sıkışmış korkan birileriyiz… Polisler geçiyor önümüzden, rengimiz sarıdan hallice, arkadaşıma bakıyorum nedense bir an evden çıkmadan sevdiğim küçük kızı geliyor aklıma… “Gidelim” diyor… “Hayır, polis var” diyorum. Elimi tutuyor sonra, iki kişi yeniden çıkıyoruz sokağa…

Sokak boş, polisler yok, sokak bomboş, yürüyoruz elele… Yüzümüzde o gülümseme, sanki biri sesimizi duymuş gibi… 

Yürüdük işte öylece… Sonra bi daha, sonra bi daha…

Bi de bi kopek gördüm çok korkmuştu, kendi cinsimden korkan ben o an hiç inanmadığım Allah’tan o kopek adına özür diledim.

Anı Sahibi: Goncagül